I was tagged by Ismail Suhail Penukonda & Indrani Palaparthy to pick 10 books that mean much to me. I love lists & this is about books! In my list I haven't picked the books as they asked, but picked writers and then one of their books. This list is not according to the order of preference (but i can nominate "Kafka Diaries" for the first spot easily). I posted this list as a comment to Ismail garu's post yesterday, and just now realized that i've listed there not 10 but 11 books. Gone through the list again, but couldn't take out anyone, so it will remain.
--
Felt like adding a ‘why’ to the task:
త్రిపుర ‘కథలు’:— పాఠకుణ్ణి ఇంత చేరువగా తీసుకుని కథలు చెప్పిన రచయిత తెలుగులో మరెవరూ నాకు తగల్లేదు. ఎంత చేరువగా అంటే, పాఠకునితో తనకు ఒక intimate shared past ఉన్నట్టు భుజం మీద చెయ్యేసి, కాబట్టి అన్నీ వివరించి చెప్పాల్సిన అవసరం లేదన్నట్టు గుసగుసగా గొణుగుతూ చెప్పే కథలవి. సోకాల్డ్ మహారచయితలెందరో రచనా సర్వస్వాలే రాసి సంపాదించుకోలేని గొంతు త్రిపుర ఈ కొన్ని కథల్లో సాధించుకున్నారు. కథల్లో నాకు బాగా నచ్చినవి ఈ క్రమంలో: ‘చీకటి గదులు’, ‘జర్కన్’, ‘ప్రయాణికులు’, ‘గొలుసు - చాపం - విడుదల భావం’. పెద్దగా నచ్చని, త్రిపుర మార్కు లేవని అనిపించే, కథలు: ‘వలసపక్షుల గానం’ (సగం కథ కాఫ్కా అనువాదం), ‘హోటల్లో’, ’సుబ్బారాయుడి రహస్య జీవితం’. అలాగే, కొన్ని ఇంటర్వ్యూల్లో త్రిపుర చెప్పిందాన్ని బట్టి కాఫ్కాని నేనెందుకు ఇష్టపడతానో అందుకే ఇష్టపడిన మనిషి ఆయనే అనిపిస్తుంది. ఆయన ఆమోదముద్ర చూసింతర్వాతనే Celine, Kerouac లాంటి రచయితలు నాకు పరిచయమయ్యారు. వీలుండీ ఆయన్ని కలవలేకపోవటం ఒక పెద్ద లిటరరీ రిగ్రెట్.
చలం ‘అమీనా’:— చలం కథకునిగా కన్నా కూడా వ్యక్తిగా ఎక్కువ ఇష్టం. ఐతే చలంలోని కథకుడు నాకు బాగా నచ్చిన చోటు మాత్రం ‘అమీనా’నే. పైన “పాఠకుణ్ణి చేరువగా తీసుకుని కథ చెప్పడం” అన్నానుగా – అది చలం ఈ రచనలో చేసినట్టు ఎక్కడా చేయలేదు. ఇక్కడ చలం మొపాసా కాదు, డిహెచ్ లారెన్సు కాదు, ఠాగూరూ కాదు; ఇక్కడ చలం చలమే!
శ్రీపాద ‘అనుభవాలూ జ్ఞాపకాలూను’:— I like it for its poetry, music & language. నాకాయన అభిప్రాయాలూ అవీ పెద్దగా ఏం పట్టలేదు. ఇందులో కనపడిన జీవితం నచ్చింది. ఆ జీవితాన్ని చెప్పటంలో ఆయన భాష నచ్చింది. కామా తర్వాత కామాకి ఒక్కో పైసంగతి వేస్తూ ఆయన వాక్యాన్ని సంగీతమయంగా సాగించే పద్ధతి బాగుంటుంది.
తెన్నేటి సూరి ‘చంఘిజ్ ఖాన్’:— ఈ పుస్తకం పట్ల నాకున్నది సెంటిమెంటల్ వాల్యూ అని చెప్పాలేమో. ఏదో ఊరు బదిలీ అయినపుడు అమ్మ లైబ్రరీ డిపాజిట్ వదిలేసుకుని దగ్గర ఉంచేసుకున్న పుస్తకం. నాకు ఊహ తెలిసినప్పణ్ణించీ ఇంట్లోనే ఉంది. చాలాసార్లు చదివాను. “సూటూ బోడ్గా బట్ టెంగ్రీ టెమూజిన్ ఖాఖాన్” అని అరుస్తూ, కత్తి ఒర (మొలతాడు) లోంచి తాతయ్య పడక్కుర్చీకర్ర బయటకు లాగి, పొలోమంటూ వెళ్ళి ఏ బియ్యంబస్తా మీదో, కొబ్బరిమాను మీదో పడి కత్తిపోట్లు పొడవటం లాంటి ఎన్నో హీరోయిక్ డీడ్స్ కి కావాల్సిన ఇమేజినేషన్ని మెదడులో నింపిందీ పుస్తకం.
నామిని ‘నా కుశాల నా మనేద’: — The whole of Namini is the sum of his writings. అంతగా సాహిత్యానికి తన్ను తాను ఇచ్చేసుకున్నాడు. ‘నా కుశాల నా మనేద’ is a long musing over death. దాదాపు యాభై పేజీల ఈ రచన ఒక శాక్సాఫోన్ ఆర్టిస్టు ఎక్కడా తడబాటు లేకుండా ఒకే ఎమోషనల్ కంటెంటును ఎక్కడా సాగదీసినట్టు అనిపించకుండా పాడిన పాటలాగా భలే సాగుతుంది.
Kafka Diaries:— ప్రపంచపు ప్రాణమయ సారాంశానికి మన జీవితాన్ని ఎంత దగ్గరగా తీసుకెళ్లచ్చో చెప్పిన పుస్తకం; సాహిత్యాన్ని ఎంత దగ్గరగా తీసుకెళ్లచ్చో కూడా చెప్పిన పుస్తకం. ఈ పుస్తకాన్ని వరుసగా చదవక్కర్లేదు, పూర్తిగా కూడా చదవక్కర్లేదు. మనలో కాఫ్కా అంశ ఏదైనా ఉంటే అదే ఖాళీల్ని పూరించుకుంటుంది, మిగతాది తనకు తానే రాసుకుంటుంది.
Flaubert ‘Sentimental Education’:— "నా తరం మనుషుల మోరల్ హిస్టరీ రాయాలనుకున్నాను" అని చెప్పుకున్నాడు ఫ్లాబె ఈ రచన గురించి. నా వరకూ ఇది నా ఆత్మ తాలూకు రొమాంటిక్ హిస్టరీ అనిపిస్తుంది. “దీవిలో ఒంటరిగా చిక్కుబడిపోతే దగ్గరుండాలనుకునే పుస్తకాల జాబితా” అంటారు కదా, అలా రెండే పుస్తకాలు పట్టుకెళ్ళే వీలుంటే ’కాఫ్కా డైరీల’తో పాటూ ఈ పుస్తకాన్నీ తీసుకువెళ్తాను. ఎందుకంటే, ఫ్లాబె ఈ పుస్తకాన్ని ఎలాగో జీవితమంత సంక్లిష్టంగానూ గానూ నిర్మించగలిగాడు. పుస్తకంలో ఎన్నో మూలల్ని అలా చదివి వదిలేయక పట్టి ఊహించుకుంటే ఇంకెన్నో కథలు ఆవిష్కృతమవుతాయి.
Borges ‘Selected Nonfiction’:— జీవితమనేది కాఫ్కాకి రాయటం కోసం ఒక సాకు ఐతే, బోర్హెస్ కు చదవటం కోసం. If we could make a map of his mental life, then the region covered is not so much about his lived life as his reading life. ఒక పాఠకుని జీవితం కూడా ఈక్వల్ గా సృజనాత్మకమనీ, స్వయం సమృద్ధమనీ చెప్తుంది బోర్హెస్ నాన్ ఫిక్షన్. ఆయన కాల్పనిక రచనలు కూడా పఠనాజీవితం మధ్యలో పఠనం ఆధారంగానే ఆడుకున్న ఆటల్లాంటివి.
Dostoevsky ‘Brothers Karamazov’:— For the sheer feverish absorption it induces in the reader. దేవుడు చచ్చిపోయాడని టెంకిజెల్ల కొట్టినట్టు చెప్పి జీవితపు ఎసెన్సిషయల్ ఏకాకితనానికీ, ఏడ్చే మూలలేనితనానికీ సంసిద్ధపరచిన పుస్తకమిది. ఇవాన్ కరమజవ్ ని మనలో గుర్తించటం, లేదా అతన్ని మనమీదకు ఆవహింపజేసుకోవటమూ ఒక శాపం. అనుభవించాను.
Salinger ‘Franny And Zooey’:— అమాయకత్వం చేయి వదిలి, కాపట్యపు రద్దీ మధ్య దారి తప్పి దిక్కుతోచక, తిరిగి జ్ఞానరాహిత్యపు సాంత్వన కోసం అంగలార్చే శరణార్థి రచనలు సలింజర్ వి. అలాగే ఆయన వచనాన్ని చదవటం అంటే చెక్కిన వజ్రాన్ని వేళ్ల మధ్య ఎత్తిపట్టుకుని లోపలి ప్రతిఫలిత వర్ణకేళిని చూడటం లాంటిది. ఆయనలోని ఈ రెండు అంశాల పక్వదశ ఈ పుస్తకంలో కనిపిస్తుంది.
Nabokov ‘The Gift’:— This book is like a compendium of the values that Nabokov believed in his real life. He presented them like they are. ఏ ఫిక్షనల్ తొడుగులూ లేకుండా. “Nabokov at his vulnerable best”. ఇలా ఇంకెక్కడా అనిపించడు. ఈ పుస్తకం గురించి నేను రాసిన వ్యాసం ఇక్కడ: http://www.scribd.com/…/2327836…/Essay-on-Nabokov-s-the-Gift
--
Felt like adding a ‘why’ to the task:
త్రిపుర ‘కథలు’:— పాఠకుణ్ణి ఇంత చేరువగా తీసుకుని కథలు చెప్పిన రచయిత తెలుగులో మరెవరూ నాకు తగల్లేదు. ఎంత చేరువగా అంటే, పాఠకునితో తనకు ఒక intimate shared past ఉన్నట్టు భుజం మీద చెయ్యేసి, కాబట్టి అన్నీ వివరించి చెప్పాల్సిన అవసరం లేదన్నట్టు గుసగుసగా గొణుగుతూ చెప్పే కథలవి. సోకాల్డ్ మహారచయితలెందరో రచనా సర్వస్వాలే రాసి సంపాదించుకోలేని గొంతు త్రిపుర ఈ కొన్ని కథల్లో సాధించుకున్నారు. కథల్లో నాకు బాగా నచ్చినవి ఈ క్రమంలో: ‘చీకటి గదులు’, ‘జర్కన్’, ‘ప్రయాణికులు’, ‘గొలుసు - చాపం - విడుదల భావం’. పెద్దగా నచ్చని, త్రిపుర మార్కు లేవని అనిపించే, కథలు: ‘వలసపక్షుల గానం’ (సగం కథ కాఫ్కా అనువాదం), ‘హోటల్లో’, ’సుబ్బారాయుడి రహస్య జీవితం’. అలాగే, కొన్ని ఇంటర్వ్యూల్లో త్రిపుర చెప్పిందాన్ని బట్టి కాఫ్కాని నేనెందుకు ఇష్టపడతానో అందుకే ఇష్టపడిన మనిషి ఆయనే అనిపిస్తుంది. ఆయన ఆమోదముద్ర చూసింతర్వాతనే Celine, Kerouac లాంటి రచయితలు నాకు పరిచయమయ్యారు. వీలుండీ ఆయన్ని కలవలేకపోవటం ఒక పెద్ద లిటరరీ రిగ్రెట్.
చలం ‘అమీనా’:— చలం కథకునిగా కన్నా కూడా వ్యక్తిగా ఎక్కువ ఇష్టం. ఐతే చలంలోని కథకుడు నాకు బాగా నచ్చిన చోటు మాత్రం ‘అమీనా’నే. పైన “పాఠకుణ్ణి చేరువగా తీసుకుని కథ చెప్పడం” అన్నానుగా – అది చలం ఈ రచనలో చేసినట్టు ఎక్కడా చేయలేదు. ఇక్కడ చలం మొపాసా కాదు, డిహెచ్ లారెన్సు కాదు, ఠాగూరూ కాదు; ఇక్కడ చలం చలమే!
శ్రీపాద ‘అనుభవాలూ జ్ఞాపకాలూను’:— I like it for its poetry, music & language. నాకాయన అభిప్రాయాలూ అవీ పెద్దగా ఏం పట్టలేదు. ఇందులో కనపడిన జీవితం నచ్చింది. ఆ జీవితాన్ని చెప్పటంలో ఆయన భాష నచ్చింది. కామా తర్వాత కామాకి ఒక్కో పైసంగతి వేస్తూ ఆయన వాక్యాన్ని సంగీతమయంగా సాగించే పద్ధతి బాగుంటుంది.
తెన్నేటి సూరి ‘చంఘిజ్ ఖాన్’:— ఈ పుస్తకం పట్ల నాకున్నది సెంటిమెంటల్ వాల్యూ అని చెప్పాలేమో. ఏదో ఊరు బదిలీ అయినపుడు అమ్మ లైబ్రరీ డిపాజిట్ వదిలేసుకుని దగ్గర ఉంచేసుకున్న పుస్తకం. నాకు ఊహ తెలిసినప్పణ్ణించీ ఇంట్లోనే ఉంది. చాలాసార్లు చదివాను. “సూటూ బోడ్గా బట్ టెంగ్రీ టెమూజిన్ ఖాఖాన్” అని అరుస్తూ, కత్తి ఒర (మొలతాడు) లోంచి తాతయ్య పడక్కుర్చీకర్ర బయటకు లాగి, పొలోమంటూ వెళ్ళి ఏ బియ్యంబస్తా మీదో, కొబ్బరిమాను మీదో పడి కత్తిపోట్లు పొడవటం లాంటి ఎన్నో హీరోయిక్ డీడ్స్ కి కావాల్సిన ఇమేజినేషన్ని మెదడులో నింపిందీ పుస్తకం.
నామిని ‘నా కుశాల నా మనేద’: — The whole of Namini is the sum of his writings. అంతగా సాహిత్యానికి తన్ను తాను ఇచ్చేసుకున్నాడు. ‘నా కుశాల నా మనేద’ is a long musing over death. దాదాపు యాభై పేజీల ఈ రచన ఒక శాక్సాఫోన్ ఆర్టిస్టు ఎక్కడా తడబాటు లేకుండా ఒకే ఎమోషనల్ కంటెంటును ఎక్కడా సాగదీసినట్టు అనిపించకుండా పాడిన పాటలాగా భలే సాగుతుంది.
Kafka Diaries:— ప్రపంచపు ప్రాణమయ సారాంశానికి మన జీవితాన్ని ఎంత దగ్గరగా తీసుకెళ్లచ్చో చెప్పిన పుస్తకం; సాహిత్యాన్ని ఎంత దగ్గరగా తీసుకెళ్లచ్చో కూడా చెప్పిన పుస్తకం. ఈ పుస్తకాన్ని వరుసగా చదవక్కర్లేదు, పూర్తిగా కూడా చదవక్కర్లేదు. మనలో కాఫ్కా అంశ ఏదైనా ఉంటే అదే ఖాళీల్ని పూరించుకుంటుంది, మిగతాది తనకు తానే రాసుకుంటుంది.
Flaubert ‘Sentimental Education’:— "నా తరం మనుషుల మోరల్ హిస్టరీ రాయాలనుకున్నాను" అని చెప్పుకున్నాడు ఫ్లాబె ఈ రచన గురించి. నా వరకూ ఇది నా ఆత్మ తాలూకు రొమాంటిక్ హిస్టరీ అనిపిస్తుంది. “దీవిలో ఒంటరిగా చిక్కుబడిపోతే దగ్గరుండాలనుకునే పుస్తకాల జాబితా” అంటారు కదా, అలా రెండే పుస్తకాలు పట్టుకెళ్ళే వీలుంటే ’కాఫ్కా డైరీల’తో పాటూ ఈ పుస్తకాన్నీ తీసుకువెళ్తాను. ఎందుకంటే, ఫ్లాబె ఈ పుస్తకాన్ని ఎలాగో జీవితమంత సంక్లిష్టంగానూ గానూ నిర్మించగలిగాడు. పుస్తకంలో ఎన్నో మూలల్ని అలా చదివి వదిలేయక పట్టి ఊహించుకుంటే ఇంకెన్నో కథలు ఆవిష్కృతమవుతాయి.
Borges ‘Selected Nonfiction’:— జీవితమనేది కాఫ్కాకి రాయటం కోసం ఒక సాకు ఐతే, బోర్హెస్ కు చదవటం కోసం. If we could make a map of his mental life, then the region covered is not so much about his lived life as his reading life. ఒక పాఠకుని జీవితం కూడా ఈక్వల్ గా సృజనాత్మకమనీ, స్వయం సమృద్ధమనీ చెప్తుంది బోర్హెస్ నాన్ ఫిక్షన్. ఆయన కాల్పనిక రచనలు కూడా పఠనాజీవితం మధ్యలో పఠనం ఆధారంగానే ఆడుకున్న ఆటల్లాంటివి.
Dostoevsky ‘Brothers Karamazov’:— For the sheer feverish absorption it induces in the reader. దేవుడు చచ్చిపోయాడని టెంకిజెల్ల కొట్టినట్టు చెప్పి జీవితపు ఎసెన్సిషయల్ ఏకాకితనానికీ, ఏడ్చే మూలలేనితనానికీ సంసిద్ధపరచిన పుస్తకమిది. ఇవాన్ కరమజవ్ ని మనలో గుర్తించటం, లేదా అతన్ని మనమీదకు ఆవహింపజేసుకోవటమూ ఒక శాపం. అనుభవించాను.
Salinger ‘Franny And Zooey’:— అమాయకత్వం చేయి వదిలి, కాపట్యపు రద్దీ మధ్య దారి తప్పి దిక్కుతోచక, తిరిగి జ్ఞానరాహిత్యపు సాంత్వన కోసం అంగలార్చే శరణార్థి రచనలు సలింజర్ వి. అలాగే ఆయన వచనాన్ని చదవటం అంటే చెక్కిన వజ్రాన్ని వేళ్ల మధ్య ఎత్తిపట్టుకుని లోపలి ప్రతిఫలిత వర్ణకేళిని చూడటం లాంటిది. ఆయనలోని ఈ రెండు అంశాల పక్వదశ ఈ పుస్తకంలో కనిపిస్తుంది.
Nabokov ‘The Gift’:— This book is like a compendium of the values that Nabokov believed in his real life. He presented them like they are. ఏ ఫిక్షనల్ తొడుగులూ లేకుండా. “Nabokov at his vulnerable best”. ఇలా ఇంకెక్కడా అనిపించడు. ఈ పుస్తకం గురించి నేను రాసిన వ్యాసం ఇక్కడ: http://www.scribd.com/…/2327836…/Essay-on-Nabokov-s-the-Gift
