“ఇలా అంటున్నానని కాదు. ఇన్నాళ్లు వెంటపడ్డావు. కాల్సూ, చాటింగ్, మెసేజెస్, మెయిల్స్... దక్కించుకునేదాకా ఒంటికాలి మీదున్నట్టు బిహేవ్ చేశావు. కానీ ఇప్పుడు కలిసాకా నీకసలు నా మీద అంత కోరిక కూడా ఉన్నట్టు అనిపించట్లేదు. రెండోసారికే చేతులెత్తేసావ్,” అన్నది తను. మంచం మీంచి వంగి కింద పడిన నైటీ అందుకుని రొమ్ముల మీంచి అడ్డంగా వెనక్కి కప్పుకుంది.
నేను ఒళ్ళోకి చూసుకున్నాను. అసలు విషయం చల్లగా ముడుచుకుపోయి ఉంది. ఫాను గాలికి తడారి పొరలు కడుతోంది.
అందివచ్చిన అబద్ధం... “ఫెర్మార్మెన్స్ ఏంగ్జయిటీ ఏమో”
ఆమె లాడ్జి గదిని చిరాగ్గా చూస్తోంది. “ఐ హేట్ దిస్ ప్లేస్!”
చుట్టూ చూసాను ఆమె కళ్లతో. “మళ్ళీసారికి మంచి ప్లేస్ చూద్దాంలే.”
“ఇంతకన్నా మంచి ప్లేసుకి డబ్బులు పెట్టే సీన్ నీకుందనుకోవటం లేదు. అయినా మళ్ళీ వస్తాననే అనుకుంటున్నావా?”
“ప్లీజ్! ఈసారి ఇలా అవదులే. ఎందుకో ఇవాళ మనసు బాలేదు.”
లేచి బాత్రూమ్ వైపు వెళ్ళింది. తలుపు సన్నగా జారేసింది. నీటి చప్పుడు. ఆమె తలుపు గెడ వేస్కోపోవటం నాకు నచ్చింది. అంత దగ్గరైనట్టు.
అడ్డంగా చుట్టుకున్న నైటీతోనే బైటికి వచ్చింది. వెళ్ళి సింక్ అద్దం ముందు నిలబడింది, వీపు నా వైపు పెట్టి. అద్దంలోకి చూస్తూ జుట్టు సరి చేసుకుంటోంది.
“నేను ఇప్పుడు కాపోతే ఒకప్పుడైనా అందగత్తెనే. నా వంకా, నా వొంటి వంకా కోరికగా చూసే కళ్లు ఎలా ఉంటాయో నాకు తెలుసు. కళ్ళు అబద్ధం చెప్పవు... యు హేట్ మై బాడీ!”
నైటీ ఆమెను పిర్రల దాకానే కవర్ చేసింది. కొవ్వు నిలవై సొట్టలుపడిన తొడలు. గంట క్రితం మొదటిసారి చూసిన తన పొట్ట గుర్తొచ్చింది. స్ట్రెచ్ మార్కులతో కొద్దిగా కిందకి జారి...
“ఛా! అదేం లేదు. ఐ లవ్ యువర్ బాడీ.”
తను అద్దంలోంచే నా వైపు చూసి అవునా అన్నట్టు వెటకారంగా నవ్వింది. “దెన్ యు రియల్లీ ఆర్ ఎ పాథెటిక్ పెర్ఫామర్. ఎందుకంటే నాకు ఏం తీరలేదు. పిచ్చ పిచ్చగా ఉంది.”
నాకు కోపం వచ్చింది. ప్రతీకారంగా “నిజమే, నీ వొళ్ళు నాకు నచ్చలేదు,” అని ఒప్పేసుకోవాలనిపించింది. “నీ వొళ్ళు చీరల్లో, చుడీదార్లలో నన్ను చీట్ చేసింది” అని అవమానించాలనిపించింది. కానీ ఆమె తీరులో ఆమె వొంటి కన్నా ఎక్కువ ఏదో ఉంది. ఉన్నదో, నేను కల్పించుకున్నదో. అది ఇంకా కరగలేదు. దూరం చేసుకోవాలని లేదు.
తలగడని మంచం చెక్కకి నిలువుగా ఆన్చి, జారబడ్డాను. కోపాన్ని అణిచేసిన తియ్యటి గొంతుతో “ఇలా రా” అన్నాను, రొమాంటిక్‌గా చేతులు చాపుతూ.
తను నా వైపూ, నా చేతుల వైపూ ఏ భావం లేకుండా చూసింది. తనలో తను ఏదో ఆలోచించుకుంటున్నట్టు కిందికి చూసింది. తర్వాత నెమ్మదిగా కదిలి మంచం వైపు వచ్చింది.
మంచం దగ్గర నిలబడి, నైటీని నేల మీదికి వదిలేసింది.
అప్రయత్నంగా ఆమె పొత్తి కడుపు వైపు జారబోయిన నా చూపును తను పసిగట్టిందని గ్రహించి, వెంటనే తన రొమ్ముల వైపూ, ముఖం వైపూ చూసాను. “రా,” అన్నాను.
“నేను నచ్చానా?” అంది.
తన పొత్తి కడుపు వైపు చూడకుండా నిగ్రహించుకున్నాను.
ఆమె ఇందాకటి లాగే మంచం అంచున కూర్చుంది. నిట్టూర్చింది. మాట్లాడింది. “నేను లాబ్‌కి సెలవు పెట్టి, టికెట్లు బుక్ చేసుకుని, అబద్ధాలాడి ఒక్కత్తినే ట్రైన్ ఎక్కి, తెలిసిన వాళ్ళెవరూ లేని ఈ చెత్త ఊళ్ళో దిగి, నువ్వేదో ఇలాంటి చచ్చు ప్లేసు బుక్ చేస్తే వచ్చి, ఇక్కడ అందరూ చూసే చెత్త చూపుల్ని భరించీ... ఇదంతా ఎందుకంటే... కాస్త ప్రేమగా దగ్గరకు తీసుకుంటావని. నువ్వు ముందే ‘ఒసే బట్టల్లేకుండా కూడా రెండు మూడు ఫోటోలు పంపూ’ అనుంటే సరేనని పంపేదాన్ని--”
“ప్చ్...”
“లేదు లేదు... లెట్స్ బీ ఫ్రాంక్. మగాళ్ల చూపులు తెలుస్తాయి. అంతేకాదు, నిన్నూ పంపమనే దాన్ని. ఎందుకంటే, బట్టల్లేకుండా చూస్తే నువ్వు బాతులా ఉన్నావు. పైగా నీ సరంజామా...” (నా గజ్జల్లోకి వేలు పెట్టి చూపించింది) “...అంత చిన్నది ఉంటుందనుకోలేదు.”
“మూస్తావా...”
“చెప్పనీ. నీ కళ్ళు చాలా మాట్లాడతాయి. మేం నోటితోనే మాట్లాడాలి. యు నో... నేను ఒక మనిషితో పదిహేనేళ్ళు ఉన్నాను. ఎప్పుడూ హేపీగా లేను. ఐ యామ్ ఎ ఫైర్ దట్స్ నెవర్ బీన్ పుట్ అవుట్.”
ఆమె ఫేస్‌బుక్ లో పోస్ట్ చేసే ప్రేమ కవితల్లాంటివి గుర్తొచ్చాయి. రాసేది ఇంగ్లీషులో కాబట్టి చెవికి అలవాటు కాని పదాలనే ఒక్క కారణంతో బాగున్నాయేమో అనిపించేవి. అవెప్పుడూ పెద్ద విషయం కాదు. కానీ ఆమె మత్తు కళ్ళు, చంపే నవ్వు, చెంపల నూగు... వాటికి కొనసాగింపుగా చీర లోపల అంతా ఎంత నున్నగా ఊహించుకున్నానో... నిన్నటిదాకా... ఫోన్లో నా గ్రహణేంద్రియాన్ని మత్తు జీరతో తడిమే ఒక గొంతుగా మాత్రమే ఉన్నప్పుడు...
“సో... అదీ సంగతి. నువ్వూ ఏం మన్మధుడివి కాదు. ఇదేదో సాగాలంటే మనిద్దరం ఆ మాత్రం ఫెయిర్‌గా ఉంటం మంచిది” కళ్ళెగరేస్తూ నా వైపు చూసింది, నీ వంతు అన్నట్టు. ముఖంలో చీలితనం...
నాకు నవ్వొచ్చింది. పక్క మీద నా వేళ్ళు కాళ్ళలా నటిస్తూ నడిచాయి. ఆమె చేతిని పట్టి లాగాయి. నా నవ్వు అర్థం కానట్టు చూస్తోంది. కాళ్ళు మంచం మీదకు తెచ్చి నా వైపుకు జరిగింది. తన నడుం చుట్టూ చేతులు వేసి ఒడిలో కూర్చోబెట్టుకున్నాను. నా భార్య గుర్తొచ్చింది, బెడ్‌రూంలో. ఈనుప్పుల్లలాగా సన్నగా... అది సన్నం కూడా కాదు, ఎండుకట్టెలాంటి బక్కతనం. వెనక్కి తిరిగి నిల్చుంటే పిర్రలు పక్కల నుంచి బాగా నొక్కుకుపోయి. మా ఊరి కాలవలో బట్టలిప్పుకు దిగి స్నానం చేసే పిచ్చి ముసలాయన గుర్తుకొస్తాడు.
ఈమె నా ఒళ్ళో కూర్చొని మెడ చుట్టూ చేతులు వేసి కళ్ళల్లోకి చూస్తోంది, “నన్నెవరన్నా చులకన చేస్తున్నారనిపిస్తే, వాళ్ళకా ఛాన్సివ్వకుండానే ఎక్కడుంచాలో అక్కడుంచుతా. అదో డిఫెన్సివ్ మెకానిజం అనుకో” అంటూ నా ముక్కుని తన ముక్కుతో కొట్టింది. ఏమంటావ్ అన్నట్టు కళ్ళెగరేస్తూ తల వెనక్కి వంచి చూసింది.
ఆమె మత్తు కళ్ళు...
ఒత్తయిన పిర్రల కింద నలుగుతోన్న నాలో కదలిక మొదలైంది.
కరెంట్ పోయి ఫేన్ ఆగి నాకు మెలకువ వచ్చేసరికి తను నిద్రపోతోంది. గదిలోకి వెలుగు రానిస్తున్న ఒకేవొక్క కిటికీ వైపు నడిచాను, అద్దంలో తారసిల్లిన నడివయసు గరుకు ముఖాన్ని దాటుకొంటూ.
రెండో అంతస్తు కిటికీ నుంచి కింద సాయంత్రపు ట్రాఫిక్ కదులుతూ కనిపిస్తోంది. ఎదుటి ఫ్లైవోవర్ మీద చివరి ఎండ పడుతోంది. ఎవరో చల్లుతోన్న గింజల కోసం చాలా పావురాళ్ళు అటూయిటూ ఎగురుతున్నాయి. వాటిని చూస్తూ, కాలేజీ రోజుల్లో నేను సైకిల్ మీద అటుగా వెళ్ళే సమయానికే పూలు కోసుకునే నెపంతో గుమ్మంలోకి వచ్చే ఒక అమ్మాయి ముఖాన్ని తల్చుకుంటూ, సిగరెట్ కాల్చుకున్నాను.
నేను ఒళ్ళోకి చూసుకున్నాను. అసలు విషయం చల్లగా ముడుచుకుపోయి ఉంది. ఫాను గాలికి తడారి పొరలు కడుతోంది.
అందివచ్చిన అబద్ధం... “ఫెర్మార్మెన్స్ ఏంగ్జయిటీ ఏమో”
ఆమె లాడ్జి గదిని చిరాగ్గా చూస్తోంది. “ఐ హేట్ దిస్ ప్లేస్!”
చుట్టూ చూసాను ఆమె కళ్లతో. “మళ్ళీసారికి మంచి ప్లేస్ చూద్దాంలే.”
“ఇంతకన్నా మంచి ప్లేసుకి డబ్బులు పెట్టే సీన్ నీకుందనుకోవటం లేదు. అయినా మళ్ళీ వస్తాననే అనుకుంటున్నావా?”
“ప్లీజ్! ఈసారి ఇలా అవదులే. ఎందుకో ఇవాళ మనసు బాలేదు.”
లేచి బాత్రూమ్ వైపు వెళ్ళింది. తలుపు సన్నగా జారేసింది. నీటి చప్పుడు. ఆమె తలుపు గెడ వేస్కోపోవటం నాకు నచ్చింది. అంత దగ్గరైనట్టు.
అడ్డంగా చుట్టుకున్న నైటీతోనే బైటికి వచ్చింది. వెళ్ళి సింక్ అద్దం ముందు నిలబడింది, వీపు నా వైపు పెట్టి. అద్దంలోకి చూస్తూ జుట్టు సరి చేసుకుంటోంది.
“నేను ఇప్పుడు కాపోతే ఒకప్పుడైనా అందగత్తెనే. నా వంకా, నా వొంటి వంకా కోరికగా చూసే కళ్లు ఎలా ఉంటాయో నాకు తెలుసు. కళ్ళు అబద్ధం చెప్పవు... యు హేట్ మై బాడీ!”
నైటీ ఆమెను పిర్రల దాకానే కవర్ చేసింది. కొవ్వు నిలవై సొట్టలుపడిన తొడలు. గంట క్రితం మొదటిసారి చూసిన తన పొట్ట గుర్తొచ్చింది. స్ట్రెచ్ మార్కులతో కొద్దిగా కిందకి జారి...
“ఛా! అదేం లేదు. ఐ లవ్ యువర్ బాడీ.”
తను అద్దంలోంచే నా వైపు చూసి అవునా అన్నట్టు వెటకారంగా నవ్వింది. “దెన్ యు రియల్లీ ఆర్ ఎ పాథెటిక్ పెర్ఫామర్. ఎందుకంటే నాకు ఏం తీరలేదు. పిచ్చ పిచ్చగా ఉంది.”
నాకు కోపం వచ్చింది. ప్రతీకారంగా “నిజమే, నీ వొళ్ళు నాకు నచ్చలేదు,” అని ఒప్పేసుకోవాలనిపించింది. “నీ వొళ్ళు చీరల్లో, చుడీదార్లలో నన్ను చీట్ చేసింది” అని అవమానించాలనిపించింది. కానీ ఆమె తీరులో ఆమె వొంటి కన్నా ఎక్కువ ఏదో ఉంది. ఉన్నదో, నేను కల్పించుకున్నదో. అది ఇంకా కరగలేదు. దూరం చేసుకోవాలని లేదు.
తలగడని మంచం చెక్కకి నిలువుగా ఆన్చి, జారబడ్డాను. కోపాన్ని అణిచేసిన తియ్యటి గొంతుతో “ఇలా రా” అన్నాను, రొమాంటిక్‌గా చేతులు చాపుతూ.
తను నా వైపూ, నా చేతుల వైపూ ఏ భావం లేకుండా చూసింది. తనలో తను ఏదో ఆలోచించుకుంటున్నట్టు కిందికి చూసింది. తర్వాత నెమ్మదిగా కదిలి మంచం వైపు వచ్చింది.
మంచం దగ్గర నిలబడి, నైటీని నేల మీదికి వదిలేసింది.
అప్రయత్నంగా ఆమె పొత్తి కడుపు వైపు జారబోయిన నా చూపును తను పసిగట్టిందని గ్రహించి, వెంటనే తన రొమ్ముల వైపూ, ముఖం వైపూ చూసాను. “రా,” అన్నాను.
“నేను నచ్చానా?” అంది.
తన పొత్తి కడుపు వైపు చూడకుండా నిగ్రహించుకున్నాను.
ఆమె ఇందాకటి లాగే మంచం అంచున కూర్చుంది. నిట్టూర్చింది. మాట్లాడింది. “నేను లాబ్‌కి సెలవు పెట్టి, టికెట్లు బుక్ చేసుకుని, అబద్ధాలాడి ఒక్కత్తినే ట్రైన్ ఎక్కి, తెలిసిన వాళ్ళెవరూ లేని ఈ చెత్త ఊళ్ళో దిగి, నువ్వేదో ఇలాంటి చచ్చు ప్లేసు బుక్ చేస్తే వచ్చి, ఇక్కడ అందరూ చూసే చెత్త చూపుల్ని భరించీ... ఇదంతా ఎందుకంటే... కాస్త ప్రేమగా దగ్గరకు తీసుకుంటావని. నువ్వు ముందే ‘ఒసే బట్టల్లేకుండా కూడా రెండు మూడు ఫోటోలు పంపూ’ అనుంటే సరేనని పంపేదాన్ని--”
“ప్చ్...”
“లేదు లేదు... లెట్స్ బీ ఫ్రాంక్. మగాళ్ల చూపులు తెలుస్తాయి. అంతేకాదు, నిన్నూ పంపమనే దాన్ని. ఎందుకంటే, బట్టల్లేకుండా చూస్తే నువ్వు బాతులా ఉన్నావు. పైగా నీ సరంజామా...” (నా గజ్జల్లోకి వేలు పెట్టి చూపించింది) “...అంత చిన్నది ఉంటుందనుకోలేదు.”
“మూస్తావా...”
“చెప్పనీ. నీ కళ్ళు చాలా మాట్లాడతాయి. మేం నోటితోనే మాట్లాడాలి. యు నో... నేను ఒక మనిషితో పదిహేనేళ్ళు ఉన్నాను. ఎప్పుడూ హేపీగా లేను. ఐ యామ్ ఎ ఫైర్ దట్స్ నెవర్ బీన్ పుట్ అవుట్.”
ఆమె ఫేస్‌బుక్ లో పోస్ట్ చేసే ప్రేమ కవితల్లాంటివి గుర్తొచ్చాయి. రాసేది ఇంగ్లీషులో కాబట్టి చెవికి అలవాటు కాని పదాలనే ఒక్క కారణంతో బాగున్నాయేమో అనిపించేవి. అవెప్పుడూ పెద్ద విషయం కాదు. కానీ ఆమె మత్తు కళ్ళు, చంపే నవ్వు, చెంపల నూగు... వాటికి కొనసాగింపుగా చీర లోపల అంతా ఎంత నున్నగా ఊహించుకున్నానో... నిన్నటిదాకా... ఫోన్లో నా గ్రహణేంద్రియాన్ని మత్తు జీరతో తడిమే ఒక గొంతుగా మాత్రమే ఉన్నప్పుడు...
“సో... అదీ సంగతి. నువ్వూ ఏం మన్మధుడివి కాదు. ఇదేదో సాగాలంటే మనిద్దరం ఆ మాత్రం ఫెయిర్‌గా ఉంటం మంచిది” కళ్ళెగరేస్తూ నా వైపు చూసింది, నీ వంతు అన్నట్టు. ముఖంలో చీలితనం...
నాకు నవ్వొచ్చింది. పక్క మీద నా వేళ్ళు కాళ్ళలా నటిస్తూ నడిచాయి. ఆమె చేతిని పట్టి లాగాయి. నా నవ్వు అర్థం కానట్టు చూస్తోంది. కాళ్ళు మంచం మీదకు తెచ్చి నా వైపుకు జరిగింది. తన నడుం చుట్టూ చేతులు వేసి ఒడిలో కూర్చోబెట్టుకున్నాను. నా భార్య గుర్తొచ్చింది, బెడ్‌రూంలో. ఈనుప్పుల్లలాగా సన్నగా... అది సన్నం కూడా కాదు, ఎండుకట్టెలాంటి బక్కతనం. వెనక్కి తిరిగి నిల్చుంటే పిర్రలు పక్కల నుంచి బాగా నొక్కుకుపోయి. మా ఊరి కాలవలో బట్టలిప్పుకు దిగి స్నానం చేసే పిచ్చి ముసలాయన గుర్తుకొస్తాడు.
ఈమె నా ఒళ్ళో కూర్చొని మెడ చుట్టూ చేతులు వేసి కళ్ళల్లోకి చూస్తోంది, “నన్నెవరన్నా చులకన చేస్తున్నారనిపిస్తే, వాళ్ళకా ఛాన్సివ్వకుండానే ఎక్కడుంచాలో అక్కడుంచుతా. అదో డిఫెన్సివ్ మెకానిజం అనుకో” అంటూ నా ముక్కుని తన ముక్కుతో కొట్టింది. ఏమంటావ్ అన్నట్టు కళ్ళెగరేస్తూ తల వెనక్కి వంచి చూసింది.
ఆమె మత్తు కళ్ళు...
ఒత్తయిన పిర్రల కింద నలుగుతోన్న నాలో కదలిక మొదలైంది.
కరెంట్ పోయి ఫేన్ ఆగి నాకు మెలకువ వచ్చేసరికి తను నిద్రపోతోంది. గదిలోకి వెలుగు రానిస్తున్న ఒకేవొక్క కిటికీ వైపు నడిచాను, అద్దంలో తారసిల్లిన నడివయసు గరుకు ముఖాన్ని దాటుకొంటూ.
రెండో అంతస్తు కిటికీ నుంచి కింద సాయంత్రపు ట్రాఫిక్ కదులుతూ కనిపిస్తోంది. ఎదుటి ఫ్లైవోవర్ మీద చివరి ఎండ పడుతోంది. ఎవరో చల్లుతోన్న గింజల కోసం చాలా పావురాళ్ళు అటూయిటూ ఎగురుతున్నాయి. వాటిని చూస్తూ, కాలేజీ రోజుల్లో నేను సైకిల్ మీద అటుగా వెళ్ళే సమయానికే పూలు కోసుకునే నెపంతో గుమ్మంలోకి వచ్చే ఒక అమ్మాయి ముఖాన్ని తల్చుకుంటూ, సిగరెట్ కాల్చుకున్నాను.
*
