Some thoughts from the Don, particularly about writing:—
The writer who has not tortured his sentences tortures his reader.
తన వాక్యాల్ని హింస పెట్టనివాడు, పాఠకుల్ని హింసపెడతాడు.
A sentence should be hard like a rock and should shake like a branch.
వాక్యం గట్టి రాయిలాగా ఉండాలి, కొమ్మలాగా ఊగాలి.
Nothing is so important that it does not matter how it is written.
ఎలా రాశారూ అన్నది అప్రాముఖ్యం అయ్యేంతటి ముఖ్యమైన విషయం ఏదీ లేదు.
Only he who suggests more than what he expresses can be reread.
తాను వ్యక్తీకరించిన దాని కన్నా ఎక్కువ సూచించే రచయితనే మళ్లీ మళ్లీ చదవగలం.
The writer’s talent lies not in describing a person, a landscape, or a scene, but in making us believe he did.
ఒక మనిషినో, ప్రదేశాన్నో, సన్నివేశాన్నో వర్ణించటంలో లేదు రచయిత ప్రతిభ, వర్ణించినట్టు నమ్మించటంలో ఉంది.
We call the beauty of a language the skill with which some write it.
మనం అందమైన భాష అనేది నిజానికి కొందరు రచయితలు దాన్ని వాడుకోవటంలో చూపించిన ప్రతిభని మాత్రమే.
Avoid repeating a word is the favorite rule of rhetoric of those who do not know how to write.
పదాల పునరుక్తి కూడదన్న రచనా సూత్రం - రాయడమెలాగో ఎలాగో తెలీని వాళ్లకు అత్యంత అభిమాన పాత్రం.
The writer who does not insist on convincing us wastes less of our time, and sometimes even convinces us.
మనల్ని ఒప్పించేందుకు పట్టుబట్టని రచయిత మన సమయాన్ని తక్కువ వ్యర్థం చేస్తాడు, ఒక్కోసారి ఒప్పించేస్తాడు కూడా.
Words arrive one day in the hands of a patient writer like flocks of doves.
ఓర్పు గల రచయిత చేతుల్లోకి పదాలు పావురాల గుంపుల్లాగా వచ్చి వాలతాయి.
To write honestly for the rest, one must write fundamentally for oneself.
తక్కినవారి కోసం నిజాయితీగా రాయదల్చుకున్నవాడు, ముందు తన కోసం తాను రాసుకోవాలి.
Words are born among the people, flourish among writers, and die in the mouth of the middle class.
పదాలు జనం మధ్య పుడతాయి, రచయితల చేతుల్లో వృద్ధి చెందుతాయి, మధ్య తరగతి నోళ్లలో చస్తాయి.
Phrases are pebbles that the writer tosses into the reader’s soul. The diameter of the concentric waves they displace depends on the dimensions of the pond.
రచయిత పాఠకుని మనసులోకి విసిరే గులకరాళ్లు పదాలు. అవి పుట్టించే తరంగాల అడ్డకొలత ఎంతనేది ఆ చెరువు వైశాల్యాన్ని బట్టి ఉంటుంది.
When he believes he says what he wants, the writer only says what he can.
రచయిత తాను చెప్పాలనుకున్నది చెప్తున్నానని ఎంత నమ్మినా నిజానికి తను చెప్పగలిగేది మాత్రమే చెప్తాడు.
To write for posterity is not to worry whether they will read us tomorrow. It is to aspire to a certain quality of writing. Even when no one reads us.
రాబోయేతరం కోసం రాయటమంటే, వాళ్లు రేపు మనల్ని చదువుతారో లేదో అని వ్యాకులపడటం కాదు. రచనను ఒక స్థాయికి తీసుకెళ్లాలని ఆశించటం. ఎవరూ మనల్ని చదవకపోయినా సరే.
A man does not communicate with another man except when the one writes in his solitude and the other reads him in his own.
Conversations are either a diversion, a swindle, or a fencing match.
ఒక మనిషి తన ఏకాంతంలో రాసిందాన్ని మరో మనిషి తన ఏకాంతంలో చదువుకున్నప్పుడు మాత్రమే ఒకరికొకరు అర్థం కావటమనేది సాధ్యం. సంభాషణల వల్ల జరిగేదల్లా పక్కదారిపట్టడమూ, దగాచేయటమూ, లేదా కర్రసామూ మాత్రమే.
Confusion is the normal result of a dialogue.
Except when a single author invents it.
సంభాషణ ఫలితం ఎప్పుడూ అయోమయమే.
దాన్ని కల్పించింది ఒకే రచయిత ఐతే తప్ప.
The traditional commonplace scandalizes modern man.
The most subversive book in our time would be a compendium of old proverbs.
సంప్రదాయకమైన సాధారణత్వం అంటే ఎదురు తిరుగుతాడు ఆధునికుడు. కానీ మన కాలపు ఫక్తు అరాచకమైన పుస్తకం కూడా కేవలం పాత సామెతల సంకలనం మాత్రమే.
To understand a text, one must walk around it slowly, since no one gets in except through invisible posterns.
ఒక రాతని అర్థం చేసుకోవాలంటే దాని చుట్టూ నెమ్మదిగా తచ్చాడాలి, ఎందుకంటే ఎవరైనా లోపలికి వెళ్లగలిగేది అదృశ్య ద్వారాల ద్వారా మాత్రమే కాబట్టి.
Political activity ceases to tempt the intelligent writer, when he finally understands that there is no intelligent text that will succeed in ousting even a small-town mayor.
ఎంత వివేకం గల రచనైనా ఒక చిన్న టౌను మేయర్ని కూడా గద్దె దించలేదన్నది అర్థమయ్యాకా, వివేకవంతుడైన రచయిత ఇక రాజకీయ పరిస్థితి పట్ల స్పందించటం మానేస్తాడు.
“Social” is the adjective that serves as a pretext for all swindles.
“సామాజికం” అనేది అన్ని దోపిడీలకూ సాకుగా పనికొచ్చే విశేషణం.
Journalists and politicians do not know how to distinguish between the development of an idea and the lengthening of a sentence.
భావాన్ని విస్తరించటానికీ, వాక్యాన్ని సాగదీయటానికీ మధ్య తేడా రాజకీయనాయకులకూ జర్నలిస్టులకూ అర్థం కాదు.
http://don-colacho.blogspot.in/
http://don-colacho.blogspot.in/2010/01/art-of-writing.html
The writer who has not tortured his sentences tortures his reader.
తన వాక్యాల్ని హింస పెట్టనివాడు, పాఠకుల్ని హింసపెడతాడు.
—
A sentence should be hard like a rock and should shake like a branch.
వాక్యం గట్టి రాయిలాగా ఉండాలి, కొమ్మలాగా ఊగాలి.
—
Nothing is so important that it does not matter how it is written.
ఎలా రాశారూ అన్నది అప్రాముఖ్యం అయ్యేంతటి ముఖ్యమైన విషయం ఏదీ లేదు.
—
Only he who suggests more than what he expresses can be reread.
తాను వ్యక్తీకరించిన దాని కన్నా ఎక్కువ సూచించే రచయితనే మళ్లీ మళ్లీ చదవగలం.
—
The writer’s talent lies not in describing a person, a landscape, or a scene, but in making us believe he did.
ఒక మనిషినో, ప్రదేశాన్నో, సన్నివేశాన్నో వర్ణించటంలో లేదు రచయిత ప్రతిభ, వర్ణించినట్టు నమ్మించటంలో ఉంది.
—
We call the beauty of a language the skill with which some write it.
మనం అందమైన భాష అనేది నిజానికి కొందరు రచయితలు దాన్ని వాడుకోవటంలో చూపించిన ప్రతిభని మాత్రమే.
—
Avoid repeating a word is the favorite rule of rhetoric of those who do not know how to write.
పదాల పునరుక్తి కూడదన్న రచనా సూత్రం - రాయడమెలాగో ఎలాగో తెలీని వాళ్లకు అత్యంత అభిమాన పాత్రం.
—
The writer who does not insist on convincing us wastes less of our time, and sometimes even convinces us.
మనల్ని ఒప్పించేందుకు పట్టుబట్టని రచయిత మన సమయాన్ని తక్కువ వ్యర్థం చేస్తాడు, ఒక్కోసారి ఒప్పించేస్తాడు కూడా.
—
Words arrive one day in the hands of a patient writer like flocks of doves.
ఓర్పు గల రచయిత చేతుల్లోకి పదాలు పావురాల గుంపుల్లాగా వచ్చి వాలతాయి.
—
To write honestly for the rest, one must write fundamentally for oneself.
తక్కినవారి కోసం నిజాయితీగా రాయదల్చుకున్నవాడు, ముందు తన కోసం తాను రాసుకోవాలి.
—
Words are born among the people, flourish among writers, and die in the mouth of the middle class.
పదాలు జనం మధ్య పుడతాయి, రచయితల చేతుల్లో వృద్ధి చెందుతాయి, మధ్య తరగతి నోళ్లలో చస్తాయి.
—
Phrases are pebbles that the writer tosses into the reader’s soul. The diameter of the concentric waves they displace depends on the dimensions of the pond.
రచయిత పాఠకుని మనసులోకి విసిరే గులకరాళ్లు పదాలు. అవి పుట్టించే తరంగాల అడ్డకొలత ఎంతనేది ఆ చెరువు వైశాల్యాన్ని బట్టి ఉంటుంది.
—
When he believes he says what he wants, the writer only says what he can.
రచయిత తాను చెప్పాలనుకున్నది చెప్తున్నానని ఎంత నమ్మినా నిజానికి తను చెప్పగలిగేది మాత్రమే చెప్తాడు.
—
To write for posterity is not to worry whether they will read us tomorrow. It is to aspire to a certain quality of writing. Even when no one reads us.
రాబోయేతరం కోసం రాయటమంటే, వాళ్లు రేపు మనల్ని చదువుతారో లేదో అని వ్యాకులపడటం కాదు. రచనను ఒక స్థాయికి తీసుకెళ్లాలని ఆశించటం. ఎవరూ మనల్ని చదవకపోయినా సరే.
—
A man does not communicate with another man except when the one writes in his solitude and the other reads him in his own.
Conversations are either a diversion, a swindle, or a fencing match.
ఒక మనిషి తన ఏకాంతంలో రాసిందాన్ని మరో మనిషి తన ఏకాంతంలో చదువుకున్నప్పుడు మాత్రమే ఒకరికొకరు అర్థం కావటమనేది సాధ్యం. సంభాషణల వల్ల జరిగేదల్లా పక్కదారిపట్టడమూ, దగాచేయటమూ, లేదా కర్రసామూ మాత్రమే.
—
Confusion is the normal result of a dialogue.
Except when a single author invents it.
సంభాషణ ఫలితం ఎప్పుడూ అయోమయమే.
దాన్ని కల్పించింది ఒకే రచయిత ఐతే తప్ప.
—
The most subversive book in our time would be a compendium of old proverbs.
సంప్రదాయకమైన సాధారణత్వం అంటే ఎదురు తిరుగుతాడు ఆధునికుడు. కానీ మన కాలపు ఫక్తు అరాచకమైన పుస్తకం కూడా కేవలం పాత సామెతల సంకలనం మాత్రమే.
—
To understand a text, one must walk around it slowly, since no one gets in except through invisible posterns.
ఒక రాతని అర్థం చేసుకోవాలంటే దాని చుట్టూ నెమ్మదిగా తచ్చాడాలి, ఎందుకంటే ఎవరైనా లోపలికి వెళ్లగలిగేది అదృశ్య ద్వారాల ద్వారా మాత్రమే కాబట్టి.
—
Political activity ceases to tempt the intelligent writer, when he finally understands that there is no intelligent text that will succeed in ousting even a small-town mayor.
ఎంత వివేకం గల రచనైనా ఒక చిన్న టౌను మేయర్ని కూడా గద్దె దించలేదన్నది అర్థమయ్యాకా, వివేకవంతుడైన రచయిత ఇక రాజకీయ పరిస్థితి పట్ల స్పందించటం మానేస్తాడు.
—
“Social” is the adjective that serves as a pretext for all swindles.
“సామాజికం” అనేది అన్ని దోపిడీలకూ సాకుగా పనికొచ్చే విశేషణం.
—
Journalists and politicians do not know how to distinguish between the development of an idea and the lengthening of a sentence.
భావాన్ని విస్తరించటానికీ, వాక్యాన్ని సాగదీయటానికీ మధ్య తేడా రాజకీయనాయకులకూ జర్నలిస్టులకూ అర్థం కాదు.
http://don-colacho.blogspot.in/
http://don-colacho.blogspot.in/2010/01/art-of-writing.html
చాలా బావున్నాయి..
ReplyDeleteప్రతి బ్లాగరూ కనీసం ఒక్కసారైనా చదవాల్సిన మంచి పోష్టు.
ReplyDeleteఎంత తెలీదు కదా మనకు ఇంకా?!
ReplyDeleteగ్రేట్ పోస్ట్!!