రోజువారీ కవిత్వం

మా రూమ్‌కి పక్క వీధిలో ఓ కిరాణా షాపుంటుంది. చాలా చిన్నది. నెలవారీ సరుకులన్నీ అక్కడే కొనేద్దామంటే కుదరదు. మగవాళ్ళు బయటకెళ్ళి సంపాదిస్తుంటే వేణ్ణీళ్ళకు చన్నీళ్ళ తోడన్నట్టు ఆడవాళ్ళు ఇంటి ముంగిలినే షాపుగా మార్చి అమ్ముతుంటారు చూడండి, అలాంటిదన్నమాట. ముందు భాగంలో ఛాతీ ఎత్తు టేబిల్‌; దాని మీద ఓ పబ్లిక్‌ ఫోను; ఫోన్‌ పక్కన గాజు సీసాల్లో కొబ్బరుండలూ (యమ్మీ!), పల్లీ ఉండలు, చెగోడీలు, చాక్లెట్లు; టేబిల్‌ వెనకాల ఫైబర్‌ కుర్చీలో షాపు ఓనరు కమ్‌ ఇంటి ఇల్లాలు; ఆమె తలపైన తీగలకి వేలాడదీసి షాంపూ, డిటర్జెంట్‌, బ్రూ కాఫీ, గుట్కా, పెన్నుల పేకెట్లు; ఆమె వెనుక వున్న ఫ్రిజ్‌లో కూల్‌ డ్రింకులు, వాటర్‌ పేకెట్లు, పాల పాకెట్లు.... ENOUGH!! I don't feel like describing this insipid image anyway; let's get down to something more enchanting.

దీన్నైతే ఎంతసేపైనా వర్ణించొచ్చు. ఈ పిల్ల పేరు సాయి. రెండున్నరేళ్ళ వయస్సుంటుంది, రెండడుగుల ఎత్తుంటుంది, మూణ్ణాలుక్కేజీలు బరువుంటుంది. తెల్లగా, బొద్దుగా ఉంటుంది కాబట్టి నేచురల్‌గానే ముద్దుగా ఉంటుంది. ఇంకా పుట్టెంట్రుకలు తీయలేదు. అవి బంగారం రంగులో మెరిసిపోతూ, ముఖ్‌మల్‌ పోగుల్లా మెత్తగా ఉంటాయి (ఒకసారి నేనక్కడ ఫోన్‌ చేసుకుంటున్నపుడు నా కాళ్ళ దగ్గరికి వచ్చి నిల్చుంటే ఊరికే దాని తల తడిమాను; దానికి నచ్చలేదనుకుంటా కళ్ళు చికిలించి, ఏదో చేదు తిన్నట్టు ముఖం పెట్టింది). నేనీ రూమ్‌లో దిగిన కొత్తలో ఈ పిల్ల ఎప్పుడు చూడు, వాళ్ళమ్మ- అంటే ఆ షాపావిడ కూతురు- భుజం మీదే మకాం ఉండేది. ఆవిడ భుజాన్ని జాకెట్టులోంచి చప్పరిస్తూ చొంగతో తడిపేస్తూండేది. ఈ మధ్యే నడక నేర్చి ఆ వీధిని ఎక్స్‌ప్లోర్‌ చేయడం మొదలు పెట్టింది. కాని ఇంకా పూర్తిగా నడకబ్బలేదు. అందుకే ప్రతీ అడుక్కి ఫుల్‌ బాటిల్‌ తాగిందాన్లా ముందుకి వెనక్కీ ఓసారి ఊగుతుంది. ఇక పడుతుందనుకునేలోగా పట్టు దొరకబుచ్చుకుని రెండో అడుగేసేస్తుంది. వాళ్ళ ఇంట్లో దీన్ని పట్టించుకునేంత తీరికెవరికీ లేదనుకుంటా, ఈ మధ్యన ఇదెప్పుడూ రోడ్డు మీదే బలాదూరు తిరుగుతోంది. నేను రోజూ డ్యూటీకి ఆ రోడ్డు మీంచే వెళ్తాను కాబట్టి నాకు చాలాసార్లు ఎదురుపడుతోంది. ఎదురుపడినప్పుడల్లా పలకరిస్తుంటాను. మొదట్లో నేను మామూలుగా పిల్లలకిచ్చే పలకరింపే ఈ పిల్లకీ ఇచ్చేవాణ్ణి. అంటే నాలిక బయట పెట్టి వెక్కిరించడమో; వాళ్ళు వెళ్ళే దారికి కావాలని అడ్డు నిల్చుని, "ఎవరబ్బా'' అని వాళ్ళు తలెత్తి చూస్తే వెకిలి నవ్వు నవ్వడమో... ఇలాంటివన్నమాట. చాలా మంది పిల్లలు వీటికి పడిపోతారు. కానీ అబ్బే, ఈ పిల్ల కిలాంటి పిల్ల చేష్టలు అస్సలు నచ్చవు. నేను వెక్కిరిస్తే అది చూసే చూపు చూడాలి! "గ్రో అప్‌ మాన్‌!'' అన్నట్టు చాలా జాలిగా, condescending గా చూస్తుంది. ఈ చిన్న చూపు భరించలేక కాస్త మర్యాద నేర్చుకున్నాను. "హ ల్లో సాయీ'' ఛీర్‌ఫుల్‌గా అరవడమో, లేపోతే చెయ్యి ఊపడమో చేయడం మొదలుపెట్టాను. ఒక్కోసారి నవ్వుతూ రెస్పాండవుతుంది; ఒక్సోసారి మాత్రం- దాని మూడ్‌ బాగ లేకపోవడమో, ఏదన్నా ముఖ్యమైన పనిలో ఉన్నపుడో- అస్సలు పట్టించుకోదు. ఫరెగ్జాంపుల్‌, మొన్నామధ్య నేనలా వెళ్ళేప్పుడు సాయి వాళ్ళింటి బయటి గచ్చు మీద నుంచుని, ఉచ్చపోసి, ఎడం కాలితో అలుకుతుంది. ఇప్పుడేవైందే నీ పెద్దరికం అని లోపల అనుకుని, దగ్గరకెళ్ళి, "ఏయ్‌ ఏంటే వెధవ పని?'' అని అడిగాను. తలెత్తి "ఓస్‌ నువ్వేనా'' అన్నట్టు చూసి మళ్ళీ తన అలకడంలో పడిపోయింది. ఏం చెప్తాం ఇలాంటి మనుషులకి!

పిల్లల్ని పలకరించేటప్పడు పెద్ద ఇబ్బందేమిటంటే వాళ్ళతో పాటు పక్కనున్న పెద్ద వాళ్ళని కూడా మొహమాటానికి పలకరించాలి. ఉదాహరణకి బస్సులో పక్క సీటులోనో, పార్కులోనో ఎవరన్నా పిల్లలు కనిపించారనుకో, దాన్ని "చిచ్చీ బుచ్చీ'' అంటూనే పక్కనున్న పెద్ద వాళ్ళతో "ఎన్నేళ్ళండీ, అల్లరి బా చేస్తుందండీ'' అని మాట్లాడుతూండాలి. But that kills all the fun. దీని వల్ల ఆ పిల్లలు కూడా మనల్ని పెద్ద వాళ్ళతో జమ కట్టేసి మనతో జట్టు కట్టడానికి సంకోచిస్తారు. మనల్ని వాళ్ళ ప్రపంచం నుంచి వెలివేస్తారు. ఈ సాయితో నా ఫ్రెండ్షిప్‌ పెరగక పోవడానికి కారణం ఇదే. వాళ్ళమ్మతోనూ, షాపులోని వాళ్ళ అమ్మమ్మతోనూ మాట్లాడేందుకు బాచిలర్‌గాణ్ణి నాకేం టాపిక్స్‌ ఉంటాయి. అప్పటికీ షాపు కెళ్ళే అవసరం వచ్చినప్పుడల్లా ఆ షాపుకే వెళ్తూంటాను; పెద్దవాళ్ళతో పెద్దవాళ్ళ విషయాలేవో మాట్లాడుతూ, కనిపిస్తే సాయిని పలకరిస్తూంటాను. కానీ ఇదేం బావుంటుంది. ఇద్దరిదీ మహా అయితే ముఖ పరిచయంగా మిగిలిపోతుంది. కాని బోడి ముఖ పరిచయం ఎవడిక్కావాలి! ఈ మధ్య వాళ్ళ ఇంటి పక్క ఇల్లు కూలగొట్టి మళ్ళీ కడుతున్నారు. దాని కోసం ఇసక తెచ్చి పోసారు. సాయికిదో పెద్ద ఆట స్థలం అయిపోయింది. ఇరవైనాలుగ్గంటలూ ఆ ఇసకలోనే ఉంటోంది. తవ్వుతుంది, పూడుస్తుంది, కడుతుంది, కూలదోస్తుంది, ఏదేదో చేస్తుంది. దాని బుల్లి ప్రపంచానికి ఇప్పుడా ఇసక గుట్టే పెద్ద హిమాలయాల్లా కనిపిస్తోంది. మూణ్ణాలుగు రోజులుగా నన్నసలు పట్టించుకోవటమే మానేసింది. దాన్ని దాటి వెళ్తూన్నపుడల్లా నా ఆఫీసు బేగ్‌ అవతల పడేసి దాంతో కాసేపు ఆడదామని ఉంటుంది. అంటే పెద్ద వాళ్ళు పిల్లలతో ఆడినట్టు కాదు, పిల్లలు తోటి పిల్లలతో ఆడినట్టు. అంటే, ఇసుక గూడు తవ్వడంలో దాని కష్ట సుఖాల్ని పంచుకుంటూ, గోపురం ఎంత ఎత్తుండాలో గంభీరంగా చర్చించుకుంటూ, సాధ్యాసాధ్యాల్ని ఇద్దరం బేరీజు వేసుకుంటూ, ఒక కొలీగ్‌లా దానితో కలిసి పనిచేయడమన్నమాట. కాని వాళ్ళమ్మా వాళ్ళతో పాటు వీధి జనమంతా నన్ను చిత్రంగా చూస్తారు. ఏం చేయగలం. దాని మానాన అది ఆడుకుంటూంటే నా మానాన నేను చుప్‌ చాప్‌ ఆఫీసుకి పోతుంటాను. Sometimes, it sucks to be a big man. It really does!!